To cudowne, że mam prawo jazdy. Po pierwsze nie jestem zależna od nikogo (i nie rozumiem jak ktoś może być), a po drugie uwielbiam jeździć. Wczoraj spędziłam cudowną godzinę odprężenia. Jadąc, nie myśląc, nie denerwując się. Kocham to totalne odmóżdżenie.
Ja to jestem śmieszna w swoich poczynaniach. Dzisiaj Wybranek mego serca zaprosił mnie na ciepłą czekoladę. Zamówiłam sobie czekoladę gorzką z dodatkiem alkoholowych wiśni. Nie byłoby nic w tym dziwnego, gdyby nie fakt, że wcale nie lubię alkoholowych wiśni w czekoladzie. Przynajmniej na jakiś czas odechciało mi się czekolady (chyba pod każdą postacią). A lekcja z dziś to: jeśli czegoś próbujesz, spróbuj czegoś klasycznego.
Wybranek mojego serca jest kochany mówiąc do mnie "Kotek" na wzór Potworów i Spółki.
I jestem mniej narażona na chłam i ogłupianie. Chwała Ci za to. Dzisiaj kilka chwil przed "pudłem" (jakie niefortunne określenie na plazmę), doprowadziło mnie do czarnej rozpaczy, że ludzie oglądają takie rzeczy.
5 dni w domu i chcę spierdalać w podskokach. Nie mam siły na to wszystko co tu się dzieje. Nie mam siły na pretensje o tłuczenie ziemniaków, nie mam siły na jeżdżenie, nie mam siły na wymagania, nie mam siły na załatwianie, nie mam siły na ciągłe słuchanie o bólu, nie mam siły na cierpliwość, nie mam siły na brak wdzięczności.
Tyle mojego co impreza u Ciapka. A z niej tekst Matiszka o J.: (7 rano) "On o tej godzinie ma najwyższą grupę inwalidzką". I jego opowieść pokonania dresów ich własną bronią (czyt. kulą jednego z nich).
I dzisiejszy pobyt w B. Trochę rozluźnienia. Z A. to można się pośmiać. Muszę tam pojechać na noc z połówką. A. to na prawdę równa babka, z resztą PP też i dobrze, że się spotkali. Niech im miłość służy jak najdłużej.
szczególnie negatywne.
Przydało się przy interpretacji widm związków. Nie było tak źle jak wszyscy to malowali (nie tylko widma, ale również prowadzących).
I ogólnie też nie warto.
Obiecałam sobie, że nie napiszę posta dopóki nie zdam egzaminu z mojego "ukochanego" Transportu Ciepła i Masy. ZDAŁAM! I to na 4. Spokój wewnętrzny przed i po egzaminie zapewniło mi dobre przeczucie. A to już co najmniej 60% sukcesu. Bardzo, bardzo się cieszę i czuję ogromną ulgę, bo mogę oficjalnie
powiedzieć, że jestem już bliżej końca niż początku do tytułu
inżyniera. Nie ciągnie się za mną ogon. Mam już temat pracy: "Enzymatyczne metody rozdziału β-aminokwasów".
Ostatnio z Wybrankiem mego serca zastanawiamy się nad kupieniem szczura. Okazało się już na samym początku, że nie może być jeden, bo to stadne zwierzątka i trzeba zapewnić im towarzystwo. Nie mogą być różniej płci, bo rozmnażają się cały czas. A stada, watahy czy też hordy nie mam ochoty mieć. Hm... Pożyjemy, zobaczymy. I chyba zostanie na tym zobaczymy.
Ja to mam zafałszowane miejsce urodzenia. Chyba urodziłam się w Krakowie albo Poznaniu, bo taki ze mnie centuś.
Nie rozumiem nagonki na WOŚP, a w szczególności na Owsiaka. Facet (z rzeszą ludzi) robi coś dla dobra ogółu, pomaga każdemu młodemu i staremu, bo tak naprawdę nie wiadomo na kogo trafi. A czy bierze lub nie za to wynagrodzenie jest takie ważne? Nawet jeśli, to jest to jego praca i jak za każdą pracę powinien dostawać honorarium. Z drugiej strony jak Owsiak może ukraść jakieś pieniądze skoro prowadzi jedną z najbardziej znanych fundacji, gdzie kontrole na pewno wszystko dokładnie sprawdzają? Opanujcie się.
Z resztą czy warto się przejmować słowami kilku błaznów jeśli większość z nas wrzuci co nie co do puszki? NIE WARTO. Grosz do grosza, a będzie sprzęt.
Z Babcią Z. znowu podarły się koty. I to bardzo. Rozumiem, że cierpi i może ją wszystko wkurwiać, ale trzeba trochę panować nad swoimi słowami i doceniać to co się ma. I to ja znowu wyciągam do niej rękę, a nie ona do mnie. Ona nawet nie zrozumie, że mogła zrobić coś źle. Zła to przecież jestem ja. Nikt nie zrozumie co dzieje się w środku mnie, jak to wszystko boli i dlaczego postępuję jak postępuję.
Dżaga poleca: Rush
Zapomniałam, zapomniałam, zapomniałam o rocznicy. Gdzieś tam po między wszystkim mi jakoś umknęło...
Ale jest tak jak powinno być i to cieszy moje serduszko. I to wszystko powoduję, że nie chodzę wściekła jak osa, nie denerwuję się tak szybko i często. A jak się denerwuję to tak, żeby nie zapomnieć jak się trzeba denerwować. Lubię stan, w którym wewnętrzna frustracja nie narasta i wali po wnętrznościach aż do wybuchu. Jest spokojniej, a ja jestem szczęśliwsza.
Nowy Rok.
I rok na blogu.
Tyle tego?
